Gertrud von le Fort (ur. 11.10.1876 Minden — zm. 1.11.1971 w Obersdorfie) to jedna z czołowych przedstawicielek katolickiej literatury niemieckiej, siedem razy nominowana do Literackiej Nagrody Nobla. „Ancilla Domini”- tak określił Gertrud von le Fort w poświęconym jej twórczości szkicu Aleksander Rogalski. Studiowała teologię protestancką, historię i filozofię. W 1926 roku konwertowała na katolicyzm. W wieku 50 lat debiutowała jako pisarka. Twórczość von le Fort była związana z jej konwersją. Pisarka była głęboko zafascynowana działaniem Łaski Bożej, Kościołem Świętym. Gertrud ukazuje wewnętrzną przemianę bohaterów pod wpływem działania Boga na tle uwarunkowań historycznych. Jej książki przetłumaczono na wiele języków. Najsłynniejsze dzieło to zbiór esejów „Niewiasta Wieczna” oraz „Ostatnia na szafocie” – historia sióstr karmelitanek z Compiègne, które zginęły męczeńską śmiercią podczas rewolucji francuskiej.